فَاِنَّهُم عَدُوٌّ لی...
الّا رَبُّ العالمین:
الّذی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهدینِ
وَ الّذی یُطعِمُنی وَ یَسقینِ
وَ اِذا مَرِضتُ فَهُوَ یَشفینِ
وَ الّذی یُمیتُنی ثُمَّ یَحیینِ
(قرآن کریم-سورهی شعراء آیهی77تا81)
*
آنها دشمن مناند،به جز پروردگار عالم:
کسی که مرا خلق کرد، پس هماوست که هدایتم میکند،
و کسیاست که به من غذا میدهد و سیرابم میکند،
و اگر مریض بشوم، شفایم میدهد،
و کسیاست که مرا میمیراند و سپس زندهام میکند...
*
و با عرض پوزش از این ترجمهی غلط و غلوط!
وضع ما در گردش دنیا چه فرقی میکند؟
زندگی یا مرگ، بعد از ما چه فرقی میکند؟
ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب
وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی میکند؟
سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست
جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی میکند؟
یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی میکند؟
هیچکس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست
خانهی من با خیابانها چه فرقی میکند؟
مثل سنگی زیر آب از خویش می پرسم مدام
ماه پایین است یا بالا چه فرقی می کند؟
فرصت امروز هم با وعدهی فردا گذشت
بیوفا! امروز با فردا چه فرقی میکند؟
(استاد فاضل نظری)
در گذر از عاشقان رسید به فالم
دست مرا خواند و گریه کرد به حالم
روز ازل هم گریست آن ملک مست
نامه تقدیر را که بست به بالم
مثل اناری که از درخت بیفتد
در هیجان رسیدن به کمالم
هر رگ من رد یک ترک به تنم شد
منتظر یک اشاره است سفالم
بیشه شیران شرزه بود دو چشمش
کاش به سویش نرفته بود غزالم
هر که جگرگوشه داشت خون به جگر شد
در جگرم آتش است از که بنالم؟
(استاد فاضل نظری)
صبر کردن سخت است.
و فراموشی از آن سختتر.
و از هر دو سختتر زمانی است که ندانی باید صبر کنی یا فراموش...
((زندگی زیباست))
زندگی چیزیست تلخ و نا مطبوع. اما زیبا سازی آن کاری است نه چندان دشوار. برای ایجاد این دگر گونی کافی نیست که مثلاً دویست هزار روبل در لاتار ببری یا به اخذ نشان «عقاب سفید» نایل آیی یا با زیبارویی دلفریب ازدواج کنی یا با عنوان انسانی خوش قلب شهرهی دهر شوی نعمتهایی را که بر شمردم، فنا پذیرند، به عادت روزانه مبدل می شوند. برای آن که مدام -حتا به گاه ماتم و اندوه- احساس خوشبختی کنی باید: اولاً از آنچه داری راضی و خشنود باشی ، ثانیاً از این اندیشه که «ممکن بود بدتر از این شود» احساس خرسندی کنی.
و این کار دشواری نیست:
وقتی قوطی کبریت در جیبات آتش می گیرد از این که جیب تو انبار باروت نبود خوش باش، برو خدا را شکر کن.
وقتی عدهای از اقوام فقیر بیچارهات سر زده به ویلای ییلاقیات میآیند، رنگ رخسارت را نباز، بلکه شادمانی کن و بانگ بر آر که :«جای شکرش باقی است که اقوامام آمدهاند، نه پلیس.»
اگر خاری در انگشتات خلید، برو شکر کن که:« چه خوب شد که در چشمام نخلید.»
اگر زن یا خواهر زنت به جای آهنگ دلنشین، گام مینوازد از کوره در نرو بلکه خدا را شکر کن که موسیقی گوش میکنی نه زوزهی شغال یا زنجموره ی گربه.
برو خدا را شکر کن که نه اسب بارکش هستی، نه میکروب، نه کرم تریشن، نه خوک نه الاغ نه ساس، نه خرس کولی های دوره گرد...
پایکوبی کن که نه شل هستی، نه کور، نه کر، نه مبتلا به وبا...
هلهله کن که در این لحظه روی نیمکت متهمان ننشستهای، رویاروی طلبکار نایستادهای، و برای دریافت حق التألیف مشغول چانه زدن با ناشرت نیستی.
اگر در محلی نه چندان پرت و دور افتاده سکونت داری از این اندیشه که ممکن بود که محل سکونتات از این پرت و دور افتادهتر باشد شادمانی کن.
اگر فقط یک دندانات درد میکند، دل به این خوشدار که تمام دندانهایت درد نمی کنند.
اگر این امکان را داری که مجلهی شهروند را نخوانی یا روی بشکهی مخصوص حمل فاضلاب ننشستهای و یا در آن واحد سه تا زن نگرفته باشی، شادی و پایکوبی کن.
وقتی که به کلانتری جلبات می کنند از این که مقصد تو کلانتریاست نه جهنم سوزان خوشحال باش و جست و خیز کن.
اگر با ترکهی توس به جانت افتادهاند هلهله کن که: «خوشا به حالم که با گزنه به جانام نیفتادهاند.»
اگر زنت به تو خیانت می کند، دل بدین خوشدار که به تو خیانت میکند،نه به مام میهن.
وقس علیهذا...
ای آدم،پند و اندرز هایم را به کار گیر تا زندگی ات سراسر هلهله و شادمانی شود.
1855 - آنتوان پائولوویچ چخوف
(مترجم: سروژ استپانیان)
پرستار مرحوم آیتالله مجتهدی(ره) میفرمودند:
(( در چند روز آخر عمر ایشان، به دلیل عمل جراحی، مویرگهای پشت پلک ایشان پاره شده بود و به همین دلیل چشمهایشان بسته بود.
یک روز که رفتم برای گرفتن فشار خون و نبض ایشان، مچ دستم را توی دستشان گرفتند و فرمودند: از مشهد آمدهای؟
با تعجب از این که ایشان از کجا متوجه شدهاند، گفتم:بله. شما از کجا میدانید؟
و ایشان فرمودند: بوی امام رضا(ع) را میدهی...))
نقل است که مرحوم میرزا اسماعیل دولابی فرمودند:
((دنیا مثل یک بازی میماند
و قواعد این بازی،
همان احکام شرعی هستند...))
به هر جا میروم چشمام پی توست
وجودم مست از جام می توست
امان از درد بی درمان، جدایی
چه سازم این دلم دیوانهی توست
بر آتش عشق، مثل ماهی دودی(!)
انداختیم به ورطهی نابودی
بسیار جِلِز-وِلِز نمودم امّا...
چشمک زدی و خنده به من فرمودی!!!
انداختیام به چاهی از غم، رفتی...
با آنکه چهقدر گریه کردم، رفتی...
باور بکن ای عزیز! این رسمش نیست
تا گفتم دوستت دارم؛ رفتی.
