چه خواهد کرد با ما عشق؟

عمری شد دل و دمی نیاسود

یک عمر دلم در طلبت بود

دیدار تو حاصلم شد،اما...

دیدار به جز عطش نیفزود! 

زمستان 1387

*

چند وقتی بود که خیلی اذیت می شدم. سر هزار و اندی(!) مسأله.

خدا هم انگار نه انگار که دارم زیر آن همه بلا له می شوم.

هر چه دعا می کردم، کم تر اثر می کرد. گاهی حتا اثر عکس داشت و عوض آن که رفع گره کند یک گره دیگر به گره ها اضافه می کرد. خلاصه آن که داشتم می ترکیدم!

خیلی دلم گرفته بود. از خدا شکایت داشتم که چرا هر چه دعا می کنم و به درگاهش «عزّ و جزّ و ناله» می کنم، اثری نمی بینم. تا آن موقع این طوری نشده بود. یعنی این که اگر یک وقت اوضاع به هم می ریخت، یکی دو بار که به خدا می گفتم، خود به خود همه ی شان حل می شدند.

اما این بار فرق داشت. در همان ایام، یک روز سر کلاس حاج آقا معصومی-استاد اخلاق دانش کده ی معارف دانشگاه مان- بودم که حکایت یکی از پیامبران را برای مان تعریف کرد. حکایت این طور بود که این پیامبر بخت برگشته چهار تا دختر داشت، ولی پسری نداشت. یک  روز از خدا یک پسر خواست. فرزند بعدی که به دنیا آمد دختر بود. پیامبر دوباره از خدا طلب پسر کرد. اما فرزند بعدی هم دختر بود.

یادم نیست که این «طلب پسر کردن ها» و «دختر دار شدن ها» چند بار طول کشید. اما آخر سر، پیامبر قصه ی ما از خدا شاکی شد و برای اش قاطی کرد که «این چه وضعی است؟» و «من پیامبر تو ام.» و «چرا حال مرا توی قوطی می کنی؟» و از این حرف ها.

خدا در جواب به او یک چیز گفت:«اگر آن اول که پسر می خواستی به تو پسر می دادم، آیا باز هم این گونه، متضرعانه به درگاهم می آمدی؟»

حاج آقا این را که گفت، مو به تن ام راست شد و بغض ام گرفت. کلاس که تمام شد رفتم به (...)* و تا شب گریه کردم. از صبح روز بعدش گره ها یکی یکی باز می شدند و من با باز شدن هر گره، از روی ماه خدا بیش تر شرمنده می شدم.

پاورقی:

*فکر و خیال برتان ندارد! یک جایی هست که هر موقع دلم می گیرد به آن جا می روم. از آن جایی که دوست ندارم کسی بفهمد کجاست، به جایش (...) گذاشتم. همین!

رسن به گردنم فکنده ای می کِشی مرا...

در این بِکِش بِکِش گمان کنم تو می کُشی مرا...

*

شنیده ام

که تیر غیب عشق تو به هر که خورد،مرد!

اسیر تیر غیبم و هنوز زنده ام،

عجب!

چرا مرا نمی کُشی؟

تو صید من شده ای یا که من،به دشت خیال

غزال رام پلنگ است یا که او به چنگ غزال

به چشم های غزل ریز آهوان مانی

به ناز های تَرِ مادیان وحشی یال

به چشم روشن آیینه عشق می گنجد

ولی چه سود، زبانش به شرح واقعه لال

شبیه کولی آواره،عشق می جویم

شبیه ره گذر مست کوچه های خیال

چقدر تلخ به زنجیر می کشد تقدیر

خیال آبی پرواز مرغکی بی بال

به زندگانی سبز چنار می خندد

غرور شعله ی خوابیده در ضمیر زغال

به آفتاب بگو: مهربانی اش دیر است

برای این همه سیب زمین فتاده ی کال

دانیال طاهری

ز آن پیش که گردم آشنای زنجیر

آزادگی ام داشت هوای زنجیر

گفتند حدیثی از خم گیسویی

کردند اسیرم به صدای زنجیر

بیدل

به طعنه گفت به من: روزگار جانکاه است
به من! که هر نفسم آه در پی آه است

در آسمان خبری از ستاره ی من نیست
که هر چه بخت بلند است، عمر کوتاه است

به جای سرزنش من به او نگاه کنید
دلیل سر به هوا بودن زمین ماه است

شب مشاهده ی چشم آن کمان ابروست!
کمین کنید که امشب سر بزنگاه است

شرار شوق و تب شرم و بوسه ی دیدار
شب خجالت من از لب تو در راه است....

استاد فاضل نظری

او نیست؛ ولی هست‌تر از هستان است
چشم‌ش نگران باقی مستان است
دستان گدایی همه دور اندازید
او ساقیِ میخانه‌ی بی‌دستان است

(ناز نفس شاعر، زهیر توکلی...)

هم چو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما...

کوه ما سینه ی ما، ناخن ما تیشه ی ما...

هو

افسوس که انتزاع ما از دنیاست

یک آه فقط متاع ما از دنیاست

یک لحظه نگاه و عشق و بعدش دوری...

این قصه ی انقطاع ما از دنیاست!

ب س م ا ل ل ه

*

از یار حدیث تاب گیسوش بگیر

یک لحظه وصیت مرا گوش بگیر

دل خسته ام از حکایت دوری و عشق

ای مرگ! بیا مرا در آغوش بگیر