چه خواهد کرد با ما عشق؟

نافرمانی مدال‏مان را سوزاند
آرامشِ در خیال‏مان را سوزاند
در این برهوت بی کسی تنهاییم
ما و گنهی که بال‏مان را سوزاند!

آن‏جا که هر آرزو میسر باشد
ما را به سر آرزوی دیگر باشد
دنبال در سوخته‏ای می‏گردیم...
شاید که درِ بهشت، آن در باشد 

(جناب میلاد عرفان‏پور)

بی‏ترس و بدون واهمه می‏میریم
بی محکمه و محاکمه می‏میریم
در جنگ نشان از پدر خود داریم
در مرگ، شبیه «فاطمه» می‏میریم
***
ای فرزندان فاطمه!
کم‏کم با مادرتان خداحافظی کنید...

ای پیکره‏ی آهن و کفش میخی!
ای خاطره‏ی خجسته‏ی تاریخی!
هشدار! که‏ (سیاره‏ی رنج است زمین)
برگرد به سیاره‏ی خود...مریخی!!!

هر بار که من می‏گذرم از کوی‏ش
حایل بکند به چهره‏اش گیسوی‏ش
صد بار مرا رانده و می‏راند باز...
100 بار دلم شکست، این هم روی‏ش!!!

گاه از سر هوش‏یاری و گاهی مست
-هر کس به طریقی دل ما را بشکست-
ای یار! امان امان امان از یاران...
هر آن‏چه که می‏کشیم از یاران است

تقدیم به معاونت فرهنگی وزارت علوم(!):
هم «سایه» و هم «ریمل» او کم شده است
هم بستن روسری‏ش محکم شده است
از برکت عمره‏های دانش‏جویی
این ترم «فرشته‏خانم» آدم شده است!!!
***
شاعرش را یادم نیست. توی کتاب «یک بغل کاکتوس» (مجموعه‏ی 100 شعر طنز) که انتشارات «سپیده‏باوران» آن را منتشر کرده است آمده. 

غم‏های دل‏م بیش‏تر از یک یا دو

خود گو چه کنم من پریشان با تو

هر شب ز تو توبه می‏کنم امّا صبح

روز از نو و باز هم روزی از نو

ای کاش دل‏م برای تو تنگ نبود

یا جنس دل‏ت سخت‏تر از سنگ نبود

یا آن‏که دل‏م تنگ و تو هم سنگ؛ ولی...

این «دوری دوستانه» فرهنگ نبود!

غربت‏زده‏ایم، یا رسول الله

وحشت‏زده‏ایم، یا رسول الله

ما باغ تو هستیم، ولی صد حیف...

آفت زده‏ایم، یا رسول الله

***

«از بس که ندیدیم کثافات‏ش را،

کردیم جنایت»؛ و «مکافاتش را...

دیدیم و گذشت آن زمان»، حالا هم

باید که نوشت،‏ «اعترافات‏»ش را!!!

***

دیدی دل افسرده‏ی ما. با ما هم؟

معشوقه‏ی دل‏برده‏ی ما! با ما هم؟

وقتی همه با سنگ زدندم، تو چرا؟

ای نان و نمک خورده‏ی ما! با ما هم؟

***

و...