چه خواهد کرد با ما عشق؟

یک مسئله‏ای در جامعه‏ی مسلمین هست که ذهن‏م را بدجوری به خود مشغول کرده.

اگر بخواهم رکّ و پوست‏کنده بگویم، مسئله این‏طور است که هر چند وقت یک‏بار می‏بینیم که عده‏ای از نیروهای مذهبی به طرز عجیبی استحاله -و حتّا شاید به‏تر باشد بگویم مسخ- می‏شوند؛ و این مسئله مربوط به امروز یا دی‏روز نیست. بل‏که 1400سال است که دارد اتفاق می‏افتد. به عنوان مثال، یارانی که یک زمان بر سر بیت‏المال آن‏قدر حساس بودند که گه‏گاه -درست یا اشتباه- آن‏ها را متحجر و وسواسی می‏خواندیم، حالا گونی‏گونی پول بیت‏المال را به فنا ‏می‏دهند و توجیهاتی هم برای کارشان ساخته‏اند و اگر هم اعتراض کنی به کارشان، بعید نیست که یک فتوایی هم بسازند مبنی بر ارتدادت.

یا مثلاً  کسانی که یک زمان حتّا به عدالت امام(ره) هم خرده می‏گرفتند، حالا پشت سر یزید هم نماز می‏خوانند و کک‏شان هم نمی‏گزد و خوش‏نودند به این‏که توفیق دارند پشت سر چنان امامی نماز بخوانند.

طلحه و زبیر با آن سابقه‏ی درخشان یک روزی می‏آیند و جلوی علی(ع) می‏ایستند.

عمر سعد و شمر هم جلوی حسین(ع).

یعنی اینان را چه گشته که این طور می‏شوند؟ 

خیلی از این‏ها حالی‏شان هم نیست که چه می‏کنند. نماز و روزه‏ی‏شان سر جای‏ش است. ولی آخر هم سر امام را قربةً الی الله می‏‏برند.

خدا نیاورد که ما این‏طور شویم!