چه خواهد کرد با ما عشق؟

چندروز پیش شیراز بودم. رفته بودم تخت جمشید. آن‏جا چیزی دیدم که احساس افتخار ملی کردم. وقتی می‏خواستم روی دیواره‏ها به رسم یادبود یادگاری بنویسم، متوجه شدم که هیچ جایی برای یادگاری نوشتن نمانده. قبل از من، علاقه‏مندان به تاریخ این مرز و بوم تمام دیوارها یادگاری‏مال کرده بودند. برای همین مجبور شدم تا 3000 تومان از جیب خرج کنم تا یک اسپری بخرم و با آن روی دیواره‏ها یادگاری بنویسم.

من در همین جا از مسئولین فرهنگی کشور تقاضا می کنم که فکری برای این قشر گسترده از علاقه‏مندان ایرانی و غیر ایرانی، فکری بنمایند که مجبور نشوند مانند من 3000 تومان پول بدهند و اسپری بخرند. در این راستا پیش‏نهادهایی هم دارم:

1.تخت جمشید را خراب کنیم  و تکه‏های تاریخی‏ش را با سوبسید-ببخشید،یارانه‏ی دولتی- به حراج بگذاریم تا تاریخ چند هزار ساله به درون خانه‏های مردم هم راه پیدا کند. و به جای بنای خراب شده یک تخت جمشید جدید بنا کنیم با دیواره‏های بیش‏تر.

2.اگر پیش‏نهاد بالا عملی نیست، یک لایه از روی دیواره‏ها برداریم تا دیوارها دوباره یک‏دست قابل نبشتن بشوند.

3.اگر پیش‏نهاد قبلی هم عملی نیست، لااقل سازمان وزین میراث فرهنگی یک دکه در محل مذکور نصب کند که در آن با دریافت کارت شناسایی معتبر، اسپری به مردم کرایه دهند و درآمدش را نیز صرف اعتلای فرهنگی کشور نمایند.

با تشکر از:

1.اسفندیار رحیم مشایی و سایر مدیران قبلی سازمان میراث فرهنگی

2. اسپری‏فروش گرامی که 500 تومان به من تخفیف داد.

3.داریوش اول وسایر شاهان ساسانی که اجازه دادند سوار کلّه‏ی شیرهای‏سنگی‏شان بشویم و عکس بیندازیم.

*

پیوست: در ضمن، در این سفر توانستیم با چکش، یک تکّه‏ی درسته از گل‏های تزئینی سنگی را از دیوار جدا کنیم و آن را با خودمان به تهران بیاوریم. علاقه‏مندان می‏توانند با من تماس بگیرند تا بعدن نشان‏شان دهم.