چه خواهد کرد با ما عشق؟

ارمیا را سال 1386 خواندم. یادم می آید وقتی که به پایان اش رسیدم گریه می کردم. از جایی که نوشته بود ((امام مرد)) گریه ام شروع شد. الآن وقتی به کتاب نگاه می کنم می بینم که اثر زیاد قوی ای نیست؛ اما خیلی اثر گذار است. تقریباً تمام کسانی می شناسم شان و کتاب را خوانده اند بر این باورند که به طرز عجیبی با شخصیت ارمیا احساس هم ذات پنداری داشته اند. شاید اگر امیر خانی یک بار دیگر آن را باز نویسی کند، قوی نیز بشود. از نکات مثبت ارمیا -و در کل، آثار امیرخانی- به نظر من رعایت اصل جدا نویسی است. در ضمن این نکته را نیز باید دانست که امیرخانی نوشتن ارمیا را از 18 سالگی شروع کرده است و این که ارمیا اولین کتاب اوست.